Κύριε διευθυντά Διανύουμε ως έθνος και κοινωνία αλλά και σε ατομικό - προσωπικό ο καθένας μας επίπεδο, μια δύσκολη και ανηφορική καμπή της ιστορίας μας. Αλλά και το παγκόσμιο, το ευρωπαϊκό και το Ενωσιακό κλίμα είναι ζοφερό. Και τούτο, γιατί συνδέσαμε και εξαρτήσαμε το ευ ζην, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, πέρα από το ελάχιστο, αναγκαίο για την αξιοπρεπή επιβίωση όριο, από την οικονομική του διάσταση. Οι αρχές της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, η αγάπη για το περιβάλλον, τη φύση, η αγάπη, η φροντίδα αλλά και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, η χαρά του εθελοντισμού και της προσφοράς, η χαρά της ζωής γενικότερα, μέσα και από την ενσυνείδητη συγκριτική παρατήρηση ...

Είναι γενική η παραδοχή ότι η κρίση που πλήττει αυτή την εποχή τη χώρα μας δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κοινωνική, είναι κρίση αμφισβήτησης των θεσμών, του δημοκρατικού πολιτεύματος και ίσως -εκ μέρους μερίδος των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος, που κραυγάζει και ωρύεται «να φύγουν…»- του κοινοβουλευτισμού. Γενική είναι όμως επίσης, νομίζω, η νηφάλια παραδοχή ότι για τέτοιου είδους κρίση ποτέ δεν ευθύνονται η εκάστοτε ή οι εκάστοτε κυβερνήσεις, το ή τα συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα ή, ακόμα λιγότερο, η φαυλότητα ή ανεντιμότητα ορισμένων πολιτικών, πολιτών ή οικονομικών παραγόντων, αλλά το σύνολο της κοινωνίας και μάλιστα διαχρονικώς. Η αντίθετη θέση αγνοεί, σκοπίμως εκ τ...