Κύριε διευθυντά
Διανύουμε ως έθνος και κοινωνία αλλά και σε ατομικό – προσωπικό ο καθένας μας επίπεδο, μια δύσκολη και ανηφορική καμπή της ιστορίας μας. Αλλά και το παγκόσμιο, το ευρωπαϊκό και το Ενωσιακό κλίμα είναι ζοφερό. Και τούτο, γιατί συνδέσαμε και εξαρτήσαμε το ευ ζην, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, πέρα από το ελάχιστο, αναγκαίο για την αξιοπρεπή επιβίωση όριο, από την οικονομική του διάσταση. Οι αρχές της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, η αγάπη για το περιβάλλον, τη φύση, η αγάπη, η φροντίδα αλλά και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, η χαρά του εθελοντισμού και της προσφοράς, η χαρά της ζωής γενικότερα, μέσα και από την ενσυνείδητη συγκριτική παρατήρηση του επιπέδου και της ποιότητας ζωής λαών γειτονικών μας και μη, π.χ. των Αιγυπτίων, των Ιρακινών, των Αφγανών κ.λπ. με αρχαιότατο πολιτισμό, προπομπό του δικού μας, όλα τα παραπάνω που κατακτήθηκαν και κατακτώνται καθημερινώς με συνεχείς αγώνες και αυτογνωσία, δεν μας χαμογελούν πλέον. Και διερωτάται κανείς, γιατί δεν αρκούν για την πιο αισιόδοξη ενατένιση του ουράνιου τόξου της ζωής; Διότι τα πάντα εξαρτώνται, χειραγωγούνται και ποδηγετούνται, από τις αγορές και τα χρηματιστήρια με βάση την αξία του χρήματος, συνδεδεμένη άρρηκτα με τον ατομικό ευδαιμονισμό και την απληστία, που είναι πια το κυρίαρχο μέτρο για την ελπίδα του αύριο.
Πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι ζούμε τώρα ως συμπρωταγωνιστές, μέσα σε αυτό το παρακμιακό τοπίο, δεν είναι δοκιμαστική πρόβα ώστε να επαναλάβουμε τη σκηνή ξανά και ξανά για να επιτύχουμε το κάλλιστο αποτέλεσμα. Τώρα, ό,τι βιώνουμε το ζούμε άπαξ, δια παντός και ανεπιστρεπτί και οφείλουμε για το καλό όλων μας, αλλά και για τον εαυτόν μας να γεμίσουμε τις καρδιές μας με το αμάραντο τραγούδι των ευχαριστιών, για τη δημιουργία, την ύπαρξή μας και τη ζωή. Αν δεχθούμε ότι την εικόνα του Θεού την δημιούργησε ο άνθρωπος, σμιλεύοντάς τον, ως ένα πανάγαθο – γενναιόδωρο πλάσμα – ον, που στέκεται πάνω από κάθε ταπεινό και μικρόψυχο ως προστάτης όλων, μικρών και μεγάλων, λευκών και μαύρων, καλών και κακών, δικαίων και αδίκων, κριτής και δικαστής των πάντων και δικαιοπάροχος, ακριβώς γι’ αυτό, ο ίδιος ο άνθρωπος οφείλει να μιμηθεί το δημιούργημά του, να ζει δηλαδή κατ’ εικόνα και ομοίωση… ΕΚΕΙΝΟΥ που ο ίδιος πρωτόπλασε.
Ο άνθρωπος οφείλει να αναζητήσει νέο μέτρο, πρέπει να γυρίσει στον άνθρωπο, να αγαπήσει, να σεβαστεί και να τιμήσει την αυταξία του, αλλά και την αξία και την προσωπικότητα των άλλων, να αντλήσει χαρά και αισιοδοξία από το φως της ζωής και να συνειδητοποιήσει την απέριττη αλήθεια ότι υπάρχει όχι ως lupus αλλά ως ον λογικό, κοινωνικό και υπεύθυνο, ως μέτρον απάντων.
